Jeszcze w latach 50. XX w. sądzono, że na półwyspie jeziora Mielno istniało grodzisko typu wklęsłego, a później stożkowatego. Badania archeologiczne w 1983 r. nie potwierdziły tej hipotezy. Wieś należała w średniowieczu do parafii w Tucznie. Została najwcześniej wymieniona w 1250 r. jako należąca od dawna do biskupa włocławskiego, czyli jeszcze przed 12030 r. W 1259 r. prawo posiadania Łącka przez biskupstwo włocławskie, wraz z innymi posiadłościami, zostało potwierdzone w bulli protekcyjnej wystawionej przez papieża Aleksandra IV. W 1277 r. młyn wodny biskupi w Łącku bp włocławski Albierz przekazał w stałe użytkowanie, za zgodą kapituły włocławskiej, niejakiemu Hinzonom, z obowiązkiem konserwowania warsztatu, mielenia zboża właścicielowi i rocznej opłaty w wysokości 16 grzywien srebra.
O jeziorze Łącko pisał Jan Długosz: "Potem Łączko, jezioro biskupa włocławskiego na ziemi kujawskiej, przylegające do miasteczka Pakość, powstałe z wód rzeki Noteci, gdy już wypłynęła była z jeziora Gopła, mając jedną milę długości, na szerokość przecie nie bardzo rozciągnięta".
Łącko stanowi własność biskupstwa włocławskiego do momentu rozbiorów Polski. W połowie XIV w. dziesięcinę z Łącka pobierał prałat-prepozyt kolegiaty w Kruszwicy. W 1489 r. w Łącku znajdowało się 8 łanów osiadłych, z których płacono 1 grzywnę bez 4 groszy poradlnego i 3,5 łana opuszczonego oraz 1 folwark.
W latach 1510 - 1511 Łącko płaciło od 6 łanów poradlne dla starostwa inowrocławskiego. W dniu 20.06.1712 r. bp włocławski i pomorski Konstanty Felicjan Szaniawski wystawił w Łącku dokument przenosin kanonika włocławskiego Andrzeja Korsza z prebendy doktoralnej na prebędę teologa, a kanonika Macieja Guttetera zamiennie na miejsce poprzednio wymienionego. Własnością biskupią Łącko było jeszcze w 1774 r., po I rozbiorze Polski.
W okresie zaborów wieś należała do powiatu inowrocławskiego. W dniu 20.06.1790 r. majątek stał się własnością Ksawerego von Oppeln-Bronikowskiego, landrata inowrocławskiego. Po nim właścicielem był Carl Drewitz. W dniu 30.06.1807 r. cesarz Napoleon podarował Łącko z folwarkiem, znajdujące się w domenie inowrocławskiej, marszałkowi Karolowi Nikolasowi Oudinot.
Przekazanie domeny inowrocławskiej nastąpiło w Łojewie w dniu 15.08.1807 r. na ręce jego adiunkta w sztabie generalnym - generała dywizji Teodora Chaponel. Akt darowizny nie został jednak odnotowany w księgach wieczystych majątku. Od dnia 08.6.1822 r. majątek znalazł się w posiadaniu Anny Marii Lawrenz. W dniu 14.01.1828 r. zakupiła go od niej Friederika Ludwika Roemer z domu Sitz l.voto Schendel, żona Franza Roemera. Po niej w dniu 12.02.1833 r. dziedziczył jej mąż Franz Roemer.
Franz Romer dokonał komasacji gruntów i w 1834 r. przejął 2 gospodarstwa włościańskie. Od niego za 5.812 talarów majątek zakupił syn Wolhelm Franz Roemer i jego żona Auguste z d. Kryger. Wilhelm Franz Roemer urodził się 23.05.1820 r. w Pławinie. Zmarł w Łącku w 1890 r. pochowany w miejscowym lesie.
W 1860 r. w Łącku mieszkało 160 osób, w tym 142 katolików i 18 ewangelistów.
W dniu 30.09.1885 r. właścicielem Łącka po Wilhelmie Franzu stał się Max Roemer, urodzony w Łącku 28.07.1850 r., który poślubił 18.12.1900 r. Wandę Brentzel. W 1889 r. w Łącku zmarła Auguste Roemer. Majątek pozostał w posiadaniu niemieckiej rodziny Roemerów jeszcze w okresie międzywojennym. W 1920 r. zmarł w Łącku Max Roemer. W 1921 r. na obszarze dworskim Łącko istniało 10 budynków mieszkalnych.
W 1926 r. majątek posiada wdowa Wanda Roemer. W majątku hodowano 43 konie, 153 sztuk nierogacizny, 74 króe, 589 owiec, 103 świnie.
Po zakończeniu II wojny światowej, na podstawie wniosku Wojewódzkiego Urzędu Ziemskiego Pomorskiego w Bydgoszczy z dnia 20.08.1946 właścicielem majątku w dniu 2.11.1946 stał się Skarb Państwa Polskiego. Do 1991 r. we dworze mieszkało 8 rodzin: Cabańscy, Ciesielscy, Gawarecki, Jaskulscy, Jastrzębscy, Kowalscy, Nowakowie i Trawka