Babkowice należą do najstarszych wsi w gminie Pępowo. Pierwsze wzmianki o znajdującej się tutaj osadzie pochodzą z 1210r. Inne nazwy Babkowic, pojawiające się w starych dokumentach, to Babkowice, Bobkowicz czy też po niemiecku Babkowitz i Frauendorf.

Nazwa Babkowice - pochodzi od imienia Bobka (bób - wawrzyn), które w średniowieczu było bardzo popularne, a w Wielkopolsce występowało jeszcze pod koniec XV wieku. To właśnie Bobek, mający kilku chłopów, w najstarszych czasach zamieszkiwał w osadzie.

Wieś Babkowice leży w kierunku północno-wschodnim od Pępowa, przy drodze do Pogorzeli. Dawniej teren wsi musiał być znacznie bardziej urozmaicony niż dzisiaj. Świadczą o tym, chociażby nazwy zachowane w starych dokumentach np. łąka Głogówka (1550r. - być może od rosnących tu głogów), łąki - Wielki i Mały Krzyk (1775r. - w stronę Wziąchowa), stary dąb zwany Bdzianem (1777r.) oraz w kierunku Wziąchowa Sosnowy Borek (1775r.). Inne jeszcze pojawiające się nazwy to Wyrębnica, Ostra Łąka i Żale (?)

Z roku 1784 zachował się opis Babkowic, w którym czytamy: "Babkowice. Wieś J. W. Jozefa Mycielskiego, wojewody inowrocławskiego, w województwie kaliskim, powiecie pyzdryskim leżąca ćwierć mili miernej odległa (od Pępowa), między północą i wschodem letnim". Tak jak dzisiaj, Babkowice otoczone były od północy lasem w odległości 800 kroków. Oprócz tego rósł jaszcze "między północą a zachodnim letnim lasek nie wielki na kroków 500 od siebie odległy, dębowy, ale drobnem krzewiem, osobliwie leszczyną mocno zagęszczony, Dąbrówką nazywany od wielkiego lasu kilkadziesiąt krokami oddalonymi i na pole wysuniony. Długi ku lasowi wielkiemu kroków 550, a szeroki 300". Powyższy opis nic nie notował o stawach i rzekach. W innym czytamy: "Na wzniesieniu rósł rząd kurnych chat, dworek mało różniący się od nich otoczył się rowem z wodą i wałem. Z czasem wał zwiększono, a przy wypuście do rzeki zbudowano młyn wodny".

W roku 1310 Babkowice należały do okręgu ponieckiego. W dawnych czasach była to siedziba dwóch rodzin: Korabitów - Bobkowskich i Czaszów mających w herbie rybę z porożem jelenim. Z przedstawicieli tej rodziny pojawia się jeszcze w roku 1404 Wojciech Kędziorka z Babkowic Bobkowski (przodek Mikołaja Bukownickiego). Również w następnym wieku Babkowice miały dwóch właścicieli. W 1581 jednym z nich był Mikołaj Głogiński - podczaszy kaliski, który posiadał 7 śladów osadniczych (dużych gospodarstw chłopskich - kmiecych). Drugim właścicielem była Anna Chocieszewska, do której należało 1 śladu (gospodarstwo półkmiece), 3 zagrodników ołacących po 1 gr., 1 osadnik, 1 komornik, 1 rzemieślnik i 1 śladu niezamieszkałego.

W roku 1619 występuje jeszcze dwóch właścicieli (Maciej Miaskowski i Jan Smogulecki), ale już w 1636r. jedynym posiadaczem Babkowic był Jan Radzyński (vel Radziński). Wieś składała się z 9 gospodarstw kmiecych, chociaż nie wszystkie były zamieszkałe, dwa stały puste, a ziemię uprawiał dwór.

Historyk - regionalista Władysław Stachowski w swoich notatkach opisał legendę pochodzącą z XVI w. "o której nie piszą kroniki i nie pisze historia, że w czasie najazdu szwedzkiego (1655r.) na Wielkopolskę, został obrabowany ze złota i srebra kościół na Zdzieżu pod Borkiem. Oburzeni chłopi z Babkowic i okolic pod dowództwem prawdopodobnie Czarnego Porucznika spod Stawiszyna, stoczyli walkę z przejeżdżającym oddziałem szwedzkim pod Babkowicami. Walka była nierówna. Wieś Babkowice spłonęła. Szwedzi przyparci do bagnisk i stawów leśnych, odległych o 1 km od wsi bronili się zaciekle, lecz nie mając żadnej możliwości ucieczki skarby rzucili do stawu, a sami poginęli pod kosami chłopów". Czy rzeczywiście wieś spłonęła nie wiadomo, gdyż następne informacje pochodzą dopiero z 1775r.

Wieś liczyła wtedy 18 gospodarstw. W następnych latach liczba ta uległa wahaniom. W 1789r. było 20 dymów ( w tym 1 dwór i 1 karczma), a w 1790r. 17 dymów, a trzy lata później 15 dymów.


W roku 1779 Babkowice zamieszkiwało 151 osób, w tym 13 rodzin gospodarskich, 8 komorników, 1 rodzina karczmarza. Czeladź i służba składały się z 28 mężczyzn i 13 kobiet. Żebraczek było 5, a ludzi luźnych 4. Niepełnoletnich chłopców w wieku do 15 lat było 27, a powyżej tego wieku 5. Dziewcząt było 21.

Zachował się częściowo, pochodzący z 1791 roku spis ludności wsi, wg którego w Babkowicach mieszkali: Sebastjan - leśny dworki, stolarz dworki, Idzi - czynszownik płacący 40 zł. I polowy, Michałowa Wieczorkowa - wdowa kwietka, Melchjor Wach - kmieć (postawił chałupę w 1778r.), Walenty - półślednik, Mateusz Kopeć - półślednik, Mateusz - półślednik (mieszkał w chałupie karczmarskiej), Jan - chałupnik, Grzegorz - zagrodnik, Franciszek - zagrodnik, Maciej - grabarz. Mieszkał też karczmarz, który posiadał gospodarstwo półkmiece. W XVIII wieku właścicielem Babkowic została rodzina Mycielskich i jako część dóbr klucza chociszewskiego, wieś dzieliła jego losy. Razem z Chocieszewicami przeszły w ręce niemieckie.

Wiek XIX, to okres ważnych reform: zniesienie poddaństwa, nadanie chłopom ziemi na własność. Stosunki dworu do gospodarstw, w roku 1842 Teodor Mycielski, przy pomocy działającej Generalnej Komisji. Na mocy umowy, zawartej 8 stycznia 1842 roku, dwór oddał 23 gospodarzom na własność wieczystą ich gospodarstwa o powierzchni 853 morgi 84 kw. prętów, prętów dodając do tego na: szkołę - 6 mórg 137 kw. prętów, sołtysa - 4 morgi 134 kw. prętów, stróża gmin. - 1 morga 17 kw. prętów, miejsce do pojenia bydła - 2 morgi 40 kw. prętów.

Do tego dochodziły także budynki mieszkalne i gospodarcze. Dwór zwolnił gospodarzy z wszelkiej robocizny tak ręcznej jak i sprzężalnej. Gospodarze natomiast zrezygnowali, a wolnego opału i z pastwiska w lasach dworskich, z obowiązku budowania dla nich przez dwór nowych budynków, płotów, studni, z prawa do zapomogi w razie nieszczęsnych wypadków, w końcu z prawa otrzymywania od dworu zboża i piwa. W zamian jednak za ziemię, chłopi mieli płacić (na św. Wojciecha i św. Marcina) roczną rentę. Z dużych gospodarstw wynosiła ona 23 talary, 25 srebrnych groszy i 7 fenigów, a ze średnich i małych od 13-7 talarów i 9 srebrnych gr.

Nie zachował się niestety spis gospodarzy, którzy w r. 1842 otrzymali ziemię, ale dziewięć lat później w Babkowicach mieszkali: Franciszek Turbański, Ignacy Turbański, Paweł Woch, Józef Kopler (Kopeć), Marcin Turbański, Franciszek Krzeziński (Krzyżyński), Walenty Łakomczak, Karol Turbański, Filip Rolnik, Walenty Rolnik, Kazimierz Chuchrak, Tomasz Jackowski, Piotr Poprawa, Łukasz Krajka, Karol Kopeć do spółki Michałem Sprotą, Filip Wałęski, Wincent Ptak, Anastazy Kaczmarek, Walenty Galeja, Jan Biernacki do spółki z Janem Małeckim, wdowa Łucja Piotrowa Ptakowa, Andrzej Pawełka do spółki z Antonim Mateckim i Janem Kopciem.

Wiek XIX to czas, w którym wieś bardzo szybko uległa powiększeniu. Jeżeli w roku 1821 zamieszkiwało w niej 141 osób w 18 gospodarstwach, to w 1845 r. było już 245 osób w 31 gospodarstwach. Większość mieszkańców była wyznania katolickiego, a tylko sześciu było protestantami. Babkowice były ostoją polskości - w 1846 roku 286 mieszkańców posługiwało się językiem polskim, a 9 zarówno polskim jak i niemieckim. Nieznana jest dokładna data utworzenia szkoły katolickiej, o której była już wzmianka w czasie umowy uwłaszczeniowej. W roku 1866 uczyło się w niej 58 dzieci, a nauczycielem był Stanisław Zieliński. Wyposażenie nauczyciela wynosiło 160 talentów 19 srebrnych groszy. Nauczyciel miał co robić, gdyż jak wskazują informacje z 1880 roku, na 248 mieszkańców 62 było analfabetami. W 1900 roku szkoła nadal zatrudniała 1 nauczyciela, a uczęszczały do niej 123 dzieci.

Na podstawie książki Franciszka i Romana Glura pt. "Ziemia Pępowska"